درس حسین (ع) گره گشایی است

تا اسم امام حسین (ع) را می‌شنویم، یاد کربلا می‌افتیم. اصلا برای سلام به حضرت، دست به سینه رو به کربلاییم. حق هم همین است. تکلیف زیست مومنانه را کربلایی نوشته اند. در منطق عشق نیز کربلا نه یک قطعه از جغرافیا در عراق بلکه نینوایی است که صدای نی هایش تا همیشه انسان را به «خود» می‌خواند. خود که حقیقتی است فراروی انسان.

البته هر انسان برای درک آن باید خویشتن را بشناسد. پربیراه نیست اگر بگوییم حسین هر کس به اندازه فهم خود اوست با اینکه حقیقت اباعبد ا...  (ع) را عالم و آدم از درک عظمت آن عاجزند. حقیقت او همان حقیقت پدرش علی (ع) است که پیامبر اعظم (ص) در شأنش فرمود، علی را کسی نشناخت جز من و خدا.

این کلام رسول صادق (ص) است: یا علی ما عرف ا... حق معرفته غیری و غیرک و ما عرفک حق معرفتک غیر ا... و غیری؛‌ای علی! خداوند متعال را نشناخت به حقیقت شناختش جز من و تو و تو را نشناخت آن گونه که حق شناخت توست، جز خدا و من.  حسین (ع) را هم در همین قاعده باید خواند. کسی او را نمی‌تواند چنان که حق اوست بشناسد جز ا... و رسول ا. او برای ما،  اما دریاست و همان حکایت جان فزای آب دریا را اگر نتوان کشید/ هم به قدر تشنگی باید چشید.

 نمی‌از این یم است که باعث تیمن و تبرک زندگی می‌شود. از آدم گوهر شب چراغی می‌سازد که هیچ شبی نمی‌تواند چشم بر آن ببندد حتی اگر ماه ولو به اندازه هلال از خاطرش هم گذر نکرده باشد.

فکر می‌کنم هر کدام از ما، به همان اندازه‌ای روشن می‌شویم که از نورانیت وجود امام حسین (ع) بچشیم. جامعه ما نیز به همان میزان نور می‌گیرد که رفتار حسینی را در کفه ترازو بگذاریم. این کلام اوست که فرمود: مَنْ نَفّسَ کُرْبَةَ مُؤْمِنٍ فَرّجَ اللّهُ عَنْهُ کُرَبَ الدّنیَا وَ الاخِرَةِ؛ هرکه گرفتارى مؤمنى را برطرف کند، خداوند گرفتاری هاى دنیا و آخرتش را برطرف مى‏ کند.  کلامی که باید کلمه به کلمه اش را به عنوان راهبرد اجتماعی، فرادید گذاشت. امروز بیش از همیشه به سیره‌ای چنین باید صورت جامعه را و سیرت خویش را زیبا کرد.

همین یک جمله کافی است از این دریا تا هم عطش از لب مردمان بزداید و هم خشک سالی عمیق شده در رفتار‌ها را چاره کند. نام امام حسین (ع) قبل از آنکه رمز جهاد باشد، رازگشای ساختن زندگی بر اساس اجتهاد ولایت است. اگر درست زندگی کنیم، یزید نمی‌تواند به ایمانمان بتازد و در سلامتمان تیغ اندازد. جامعه، زمانی به مصیبت می‌افتد که نتوانیم تصمیم‌های مصیب بگیریم. اگر رفتارمان به صواب باشد، راه خود باز می‌شود. به امام تأسی کنیم. گره از مشکلات هم بگشاییم تا جامعه عطر بهشت بگیرد.